نمی دانم چرا  هوای آزاد،

اصلا دلش نمی خواهد

از سفره ی میهمانی حضرت دوست(جلّ وعلا)

برخیزد.

کویر تشنه ی وجودم هنوز سرشار از عطش لحظه ای رمضان است

کجا می روی؟ کمی آهسته تر... .

من هنوز طعم شیرین سحرهایت راننوشیده ام.

من هنوز همه ی وجودم تورا می خواند .

من دردمند راتنها مگذار با این دنیای پر فریب .

مرو... یا مرا هم ببر؛ التماست می کنم این لحظات پایانی را کمی مجال ده

 تا زیباییت را باچشمان بی سویم حس کنم. مرو ،مسوزانم...

لحظه های قَدرت هنوز در رگهایم جاریند .

خونم بالحظه ی دعای افطار عجین شده.

من با تو مأنوس شده ام چطور می توانی رهایم کنی .

لحظه هایم در لحظه لحظه ی تو زلال وبی غشّ شده ، ویرانشان مپسند.

عقربه های زمان که به دنبال هم می دوند

خبرم می کنند که تو التماسم را بی پاسخ گذارده ای 
                                         

             تیک تیک تیک تیک.....

اگر می روی خدا به همراهت ولی قسم به مهر مادری

که فریادش را از تپش قلبم و بازدمهایم می شنوی:

برایم دعاکن که رنگت ازدلم پاک نشود ؛

دعایم کن تا وقتی که باز گردی در اشتیاق انتظارت بسوزم؛

دعاکن خاکستر شوم درغم فراق تو ؛

دعاکن نسیم سحر صدای سوختنم را به تو برساند تاشاید زودتر بیایی 
              

           نه... نه... نه

                            دعاکن اصلا‍ٌ از کنارم نروی.

                                                             فطر

شکوهِ شکفتن

 رسیدنت مبارک